Setareh Aminelahi

مرغ عشق

" مرغ عشق "

و من نگاه می‌‌کنم به این گنبدِ آبی رنگ،

این گنبدِ آبی رنگ

تو از تبارِ قراری

من از سلالهٔ ابر

تو رسیده‌ای و من،

چشمِ نم زده در راه

 

 

به جستجوی کلمات اصیلم

و نه واژه‌های بخیل

دانای خاموش من،

به آنسوی ضیافتِ مردمان، چه نظر می‌‌کنی‌ ؟

 

تو از آن منی که اینک،

به ورای من رسیده است

من،

آن آفریدگاری

که از مخلوق خویش،

جا می‌‌ماند

 

 

در گلوگاه من صدایی بود

 

ما،

آن زمانی‌ که نشاید

بیهوده خوانده ایم

تا بزنگاهِ کلام را،

خاموشانه بگرییم

 

 

تو انعکاس آن صدایی

که پیش از سحر،

از شاخهٔ گلوی من، پریده است

و مدام،

در زیر این گنبدِ آبی رنگ

تکرار

و تکرار

می‌ شود

این مرغ بداند،

که از عشق، چه در آید

از عشق، چه در آید ؟ از عشق، چه در آید ؟

ستاره امین الهی – مونترال ۱۳۹۱